Met boter en suiker, Hak en een schaakmenu: ASV 3 – ZL3 2½ – 5½

Ondanks twee nederlagen mag gesproken worden van een zeer verdiende overwinning in Arnhem. Het was sowieso geen goede dag voor ASV want bijna alle teams verloren (alleen ASV 4 won), o.a. ook tegen ZL2. Spreek je in zo’n geval niet van “inmaken met boter en suiker”? Het spektakel vond plaats in een ruime zaal op een industrieterrein en in contact met de buitenlucht, wat op deze prachtige voor-voorjaarsdag bepaald geen straf was. De reclame voor Hak was een goed voorteken, zie het verslag en de foto boven het artikel.

Bij Jan stond het bord al na 10 zetten in brand. En dat in een gesloten Franse opstelling! De ontstane schermutselingen waren eigenlijk te complex voor een mens en de virtuele evaluatiebalk schoot dan ook heftig op en neer. Jan maakte de voor een menselijke schaker beste keuze: een stukoffer in ruil voor een grote ontwikkelingsvoorsprong en onveilige witte koningsstelling. Dat de tegenstander dan in de fout gaat, daar kun je op wachten en zo gebeurde het ook hier. Rond zet 20 zat wit verstrikt in een zeer gewelddadige koningsaanval die Jan bekwaam afrondde.

Leon voegde zich hier snel bij met ons tweede (zwarte!) punt. Zijn tegenstander bezondigde zich in een overbekende variant van het Siciliaans rondom zet 13 aan een onnauwkeurige manoeuvre. Zoiets moet je tegen onze Hakker niet doen, die wist hier goed raad mee en mepte de arme witspeler binnen nog eens 13 zetten kansloos van het bord. Naar mijn bescheiden mening was dit een voorbeeld van het spelen van openingstheorie zonder te begrijpen wat je doet.

Na deze voortvarende start kwam het eerste tegenpunt. Sander ging na solide openingsspel en in uitstekende stelling op de romantische – 19e eeuwse – toer met een onweerstaanbaar stukoffer op f7 en een tweede offer op h7. Geheel in stijl ook nog een kwaliteitsoffer, maar het kon de zwarte koning allemaal te weinig deren. Zoals Sander het zelf verwoordde: “all just a fantasy”.

Zet daar onze onvolprezen Paul tegenover. Geen romantiek, maar harmonische gründlichkeit met zwart aan bord 2. De sterke witspeler werd strategisch stevig aan de tand gevoeld. Paul had steeds het iets betere spel, maar zelfs met degelijkheid kan men het wilde schaakspel niet volledig bedwingen. Wit had een zeer gevaarlijke tactische mogelijkheid tegen Paul’s koning maar merkte dit te laat op. Even later had Paul weer alles onder controle en kon hij de te laat
ingezette tegenaanval perfect opvangen. Reeds op zet 31 zag wit zich tot opgave genoodzaakt, na een tactische pointe in het voordeel van Paul. Hiermee was tevens de familie Schleipfenbauer (vader Frank en zoon Bent) door Paul en Leon onschadelijk gemaakt. Niet onaardig bedoeld, want Frank is een oude en uiterst sympathieke bekende uit het Limburgse schaakleven (zeg ik uit eigen ervaring).

So far so good en 3-1 voor Zuid Limburg dus. Barry kwam aan bord 1 uitstekend uit de opening na een iets te bescheiden opzet aan zwarte zijde. Hij hield zijn tegenstander lange tijd onder forse druk en deze zag zich op enig moment genoodzaakt tot een kwaliteitsoffer. Na een tactische tegenpointe was Barry’s voordeel niet meer zo groot als het had kunnen zijn en in een soort van strategische zetherhaling werd tot remise besloten. Niets bedorven dus.

Ties, zittend aan bord 7 naast mij, zag ik met verbijstering een zet spelen die ik nooit zou kunnen bedenken hoewel ik de bewuste stelling uit het Konings-Indisch zelf honderden malen heb gespeeld, zowel met wit als met zwart. Maar er zat wel degelijk een interessante gedachte achter, zo bleek uit het vervolg. Het gecompliceerde middenspel werd door Ties iets handiger gespeeld dan zijn tegenstander en dat kostte deze twee belangrijke pionnen. Hij probeerde het nog met schermutselingen in het eindspel, maar in feite bleef hij kansloos.

Zelf speelde ik met zwart een vertrouwde variant van het Frans. De stelling bleef heel lang geheel in evenwicht tot ik op zeker moment een aanvalszet van wit overschatte (ja, dat kan ook). Uit vrees voor een koningsaanval besloot ik te vluchten in een eindspel met een pion minder. Een lastig eindspel dat ik aanvankelijk beter behandelde dan mijn tegenstander en weldra kwamen we in remisesferen terecht. Daarin vervolgde ik helaas toch weer niet het goede pad en er ontstond een configuratie die objectief verloren was en -wederom helaas – niet heel moeilijk te behandelen voor mijn tegenstander. Ik moest mij na 61 zetten gewonnen geven.

Het eind goed al goed kwam van de hand van Bob met zijn geliefde aanval tegen het Frans (antiFrans zou je het m.i. ook kunnen noemen). Zwart deed zijn best, maar allengs kreeg Bob strategisch en tactisch de overhand. Zelfs het overzien van een tactische wending die een kwaliteit kostte kom hem niet deren, want de resterende stelling was aanvalstechnisch alleen maar beter geworden. Hij bekroonde de partij met een fraaie mataanval.

In eetcafé Van Kol in St. Anthonis werd het nog laat en gezellig, samen met ZL 2 en 4 en dankzij het speciaal klaargezette schaakmenu:

De MOTM beker ging naar Jan Fober die met zijn openingstreffer de romantiek had weten te verbinden met keihard resultaat: